Al vele jaren heb ik het geluk Rosalie Sprooten te kennen. De eerste kennismaking betrof niet haar persoon, maar haar werk. Dat was van dien aard, dat ik zeer geïnteresseerd was in de persoon achter de waarlijk poëtische uitingen van haar meest innerlijke gevoelens
Rosalie Sprooten bleek een streekgenote te zijn. Afkomstig uit het landelijke dorp Epen, dat net als mijn woonplaats deel uitmaakt .van het “paradijselijke” tweestromengebied van de Geul en Gulp. Erg idyllisch, dat wel, maar tegelijkertijd ook zeer behoudend met een bijna slaafse adoratie voor de zogenaamde notabelen, de gevestigde orde. 

Die kerktoren-mentaliteit probeerde zij te ontvluchten door middel van tochten over de wereldzeeën om tenslotte neer te strijken in de stad Maastricht.

Daar werd Rosalie Sprooten opnieuw geconfronteerd met enghartige “dorpse” toestanden en wat erger was met grof onrecht, de gewone man aangedaan. Begaan met het lot van de gediscrimineerde medemens ging zij de barricades op om via openlijke protesten en demonstraties betere toestanden te bevechten.
Die periode ligt achter haar.
Rosalie Sprooten is thans daar aangekomen, waarvan zij zelf zo treffend zegt: “Hoog te paard heb ik gezeten, barricaden bestormd en altijd geweten dat na de revolutie een stille stilte komt”. Tijden veranderen, maar onveranderd is gebleven het protest van Rosalie Sprooten tegen toestanden, die een zodanig web rond mensen spinnen, dat zij erin verstrikt en geïsoleerd raken.
Haar eerste en hopelijk niet de laatste bundel gedichten bevat diverse trefzekere en rake voorbeelden van menselijke noodsituaties
In de vorm van contemplatieve gedichten is, volgens mij, de grote bewogenheid van Rosalie Sprooten met “de stumperds” van onze samenleving meer én krachtiger aanwezig dan in luidruchtige straatgevechten.

Cor Bertrand. Wijlre, februari 1979